من كجا بودم؟

سلام به همه ماماني ها و بابايي هاي مهربون!

ببخشيد كه خيلي وقته نبودم، اما كجا بودم؟

راستش رفته بودم كه بيام! رفته بودم به سرزمين مادري،

ماماني ميگفت بايد ني ني كوچولوي ما اونجا به اين دنيا بياد، منم كه خيلي دختر خوبي ام قبول كردم و مدتي ماماني و بابايي را بردم اصفهان، تا اونجا با خيال راحت به دنيا بيام.

از وقتي هم كه رفتيم اونجا ماماني و بابايي همش تو هيجان و استرس و انتظار بودن،

ديگه همه كارهاشونو تعطيل كرده بودن و نشسته بودن كه من كي ميام!

هرچي ميگم بابا بريد دنبال كار و زندگي تون، من خودم هر وقت وقتش بشه ميام، كسي گوش نميده كه!

بگذريم، بالاخره وقت بزرگترين اتفاق و شيرين ترين لحظه زندگي ماماني و بابايي رسيد و من از راه رسيدم،

اولين شبي كه به دنيا اومدم با اين كه اوج گرماي تابستون بود، بارون گرفت و بابايي به همه ميگفت:

«تا ما رهين منت لطف خدا شديم         باران رحمتش گرفت و صاحب محيا شديم»

حالا اول كاري زياد صحبت نميكنم، چون خيلي خسته ام، خسته نه ماه سفر واقعا خسته، روزها همش ميخوابم،

كلي خاطرات اون دنيام مونده كه بايد براتون تعريف كنم، اول بذاريد از راه برسم و خستگي بگيرم، بعد همشو تعريف ميكنم،

راستي ممنون از دعاهاتون، واقعا ممنون. خيلي بدردم خوردن! بابايي ميگه كلي آدمهاي خوب براي محياي من دعا كردن كه دختر من اينقده خوبه.

خدايا واقعا شكرت براي تمام خوبي هات!